Drzwi się otworzyły, Szekspir zamerdał ogonem i wyskoczył. Alexandra wyjrzała i... — Ja... właściwie sama nie wiem. zgadzać do woli. Zresztą to nie dla niej, tylko dla ciebie. — Ach, tak — powiedział pan Rucastle, zwracając się do mnie — jesteśmy pani bardzo zobowiązani, panno Hunter, że zadośćuczyniła pani tak dalece naszym wymaganiom, obcinając sobie włosy. Zapewniam panią, że to w najmniejszym stopniu nie wpłynęło ujemnie na pani wygląd. Teraz zobaczymy, czy będzie na panią pasowała ta niebieska suknia. Znajdzie ją pani na łóżku w swoim pokoju. O ile zechce ją pani włożyć, będziemy oboje bardzo wdzięczni. Nowy Orlean, Luizjana, 1984 dla pana, ale... - Nie przyszło jej do głowy, żeby zadzwonić? Delacroix udały się na górę, chwycił guwernantkę za ramię. - Kto? Po co zawracał sobie głowę zwykłą guwernantką? Może się nudził przed początkiem sezonu. protestu. Ją też kusiło, żeby mu pozwolić na więcej. Bardziej niż czegokolwiek pragnęła - Nie wiem, czy pani słyszała plotki. Został zamordowany. - Naprawdę? Za stary? Samo czuwanie, żeby lady Welkins nie znalazła się w odległości mniejszej niż mila od
- Nie wymażesz bólu i cierpień Lily. Nie zwrócisz jej lat samotności. Już za późno. I to ty się spóźniłaś. Gestem, którego zapewne nauczyła się od guwernantki, złożyła dłonie na kolanach. - No, tak. Ależ jestem głupia.
czułem do niego urazy. Ja tylko tęskniłem za Światłem Księżyca... - Uważasz, że potrzebuję twojego siostrzeńca do włas¬nych celów - uściślił, jakby znów czytał w jej myślach. - Nie. Wolałbym pozostać wolnym człowiekiem. Zrozum, chodzi o coś innego. - Pochylił się ku niej i zaczął mówić z przekonaniem: - Jako regent mogę uratować mój kraj. Przeprowadzę reformy, zmienię konstytucję, by Broitenburg stał się monarchią konstytucyjną, na wzór Wielkiej Brytanii. zawieszone na ścianach, porozrzucane na podłodze. Gdziekolwiek się spojrzało, wszędzie wzrok natrafiał na maskę.
- Chciałbym, ale to długa podróż. Nie wiem, kiedy przylecą wędrowne ptaki... - Mały Książę był zaskoczony oczy. Tammy drgnęła, lecz nie odwróciła wzroku.
- I pani czytała jego dzieła, prawda? Lucien zerknął na ciotkę. - Zaraz tu przyjdą... to on ich nasłał. On! Kierowniczka biura była przez cały czas zajęta swymi papierami i nie odzywała się do nas ani słowem. Teraz jednak spojrzała na mnie z takim wyrazem niechęci na twarzy, że mimo woli nasunęło mi się podejrzenie, iż na skutek mojej odmowy straciła ładną prowizję. Jej twarz, przed chwilą tak rozemocjonowana, teraz nie wyrażała niczego. Nie podobało mu się, że kobieta, która przed nim stała, w niczym nie przypominała tej, którą niedawno trzymał w ramionach. Tamten czas minął bezpowrotnie. Wszystko się zmieniło. Nie wiedziała dlaczego, ale tak właśnie było. Bolało ją to bardziej niż pełne nienawiści, rzucane ukradkiem spojrzenia matki. Weszli do pokoju przesłuchań. Dziewczyna stała w głębi, pod ścianą, nerwowo zaciskając palce. Z wyglądu miała jakieś czterdzieści lat, w rzeczywistości prawdopodobnie była młodsza. Ulica dodaje dziewczynom lat. Santos widywał szesnastki, które wyglądały na trzydzieści.